Na tym warsztacie nauczysz się, jak łączyć diagnozę na podstawie wywiadu z diagnozą tworzoną na podstawie obserwacji reakcji pacjenta na interwencje oraz oglądania z chwili na chwilę jego poziomu ego, tolerancji uczuć, mechanizmów obronnych oraz sposobu regulacji lęku.

Tymczasem tylko u niewielkiej ilości pacjentów – mających kruche ego lub deficyty na poziomie intelektualnym – może nie być możliwe ustalenie takiego kontraktu. Wtedy rzeczywiście wskazane jest odłożenie ustalenia go do momentu aż ego pacjenta się wzmocni.

U pozostałych pacjentów następujące elementy pozwalają ustalić fokus pracy: właściwe  rozpoznanie mechanizmów obronnych blokujących określenie, w czym pacjent chce pomocy; zachęcenie pacjenta by zwrócił się przeciwko obronom oraz właściwe uregulowanie poziomu lęku. To pozwala zawiązać leczący kierunek pracy i uniknąć usankcjonowania destrukcyjnych obron w relacji terapeutycznej, które uniemożliwiają taki leczący kierunek.

Częstym efektem błędnego ustalenia kontraktu bądź nieustalenia go jest na późniejszym etapie frustracja pacjenta i terapeuty w poczuciu niejasności, dokąd zmierza terapia, chaotyczność sesji, niemożność sprawdzania skuteczności terapii przez pacjenta i terapeutę i ponownego powrotu na właściwe tory leczącej terapii.

Wielu terapeutów ma doświadczenie, że pierwsze diagnozy były mylące, gdy sugerowali się wywiadem. Sugerowanie się tylko diagnozą na podstawie wywiadu kończy się często błędnym rozpoznawaniem poziomu funkcjonowania ego pacjenta. Bardziej precyzyjna diagnoza pacjenta to bardzo ważny element, gdyż przeszacowanie i niedoszacowanie skutkują niewłaściwym tempem leczenia terapeutycznego (zbyt intensywnym bądź zbyt wolnym). 

Ważnym aspektem pracy z częścią pacjentów jest uregulowanie projekcji, które często się nasilają, ponieważ pierwsze sesje powodują duży lęk u pacjentów (projekcja zdrowej części na terapeutę, projekcja chęci pracy nad problemem na terapeutę – projekcja woli, projekcja superego – myśli pacjenta, że terapeuta go ocenia itp.).