Pacjent projektuje na sesji to, co w danej chwili trudno mu pomieścić w sobie. Może  wyprojektować pragnienie zajęcia się bolesnymi sprawami (projekcja woli), swoje krytyczne superego, lub różne uczucia.

W relacji terapeutycznej pacjent po wyprojektowaniu trudnych uczuć, na przykład złości, na psychoterapeutę, może zacząć się go bać (doświadcza wtedy lęku projekcyjnego). Lęk wzrośnie w pacjencie również wtedy, gdy wyprojektuje na psychoterapeutę swoje krytyczne superego. W takiej sytuacji może się obawiać, że psychoterapeuta będzie go osądzał, krytykował, karał.

Jeśli natomiast pacjent wyprojektuje na terapeutę swoją wolę zajmowania się własnymi bolesnymi sprawami, będzie się bał pytań zadawanych przez psychoterapeutę, które mają pomóc zgłębić jego problem. W efekcie sojusz terapeutyczny zostanie zakłócony.

W pracy z projekcją mierzymy się więc z tym, że lęk w pacjencie wzrósł w związku z wyprojektowaniem trudnej do pomieszczenia części pacjenta na nas, w konsekwencji w jego przeżyciu to my – psychoterapeuci jesteśmy źródłem zagrożenia, a jednocześnie to my mamy mu pomóc poradzić sobie z tym lękiem projekcyjnym.

To duże wyzwanie! Wymaga to właściwego zdiagnozowania projekcji, umiejętności jej uregulowania oraz interwencji, które pozwolą projekcję osłabić lub zdezaktywować mimo chwilowo osłabionego sojuszu terapeutycznego.