Psychoterapia grupowa

Pod względem teoretycznym ISTDP opiera się na założeniach psychoanalitycznych i teorii więzi, a także współczesnych dokonaniach w dziedzinie neurobiologii. Terapeuta pracujący w tym nurcie zajmuje aktywną pozycję, aby pomóc pacjentowi w skupieniu się na doświadczanym przez niego konflikcie wewnętrznym i skłonić go do zainwestowania swoich sił w zdrowe pragnienia.

Dzięki terapii ISTDP pacjent może pogłębić kontakt z uczuciami, które uległy nieświadomemu stłumieniu w dzieciństwie, kiedy ich ekspresja zagrażała naszym relacjom z osobami, od których byliśmy całkowicie zależni. David Malan dowiódł w swoich badaniach, że w psychoterapii warunkiem osiągnięcia długotrwałych i korzystnych skutków jest możliwie pełne doświadczenie wszystkich uczuć przez pacjenta – musi on zrozumieć pochodzenie objawów, które powstają wskutek działania mechanizmów obronnych, lęku i kompulsywnego powtarzania schematów, które odzwierciedlają pierwotną relację z rodzicem.

W trakcie grupowej terapii z elementami ISTDP pokazujemy pacjentom, jak wiele objawów somatycznych – takich jak ból brzucha i głowy czy zespół jelita nadwrażliwego – bierze się z doświadczanego przez nich lęku. 

Ustalenie kierunku i celu pracy każdego pacjenta w pierwszej fazie terapii grupowej uważamy za niezbędny warunek jej powodzenia. Próbujemy zrozumieć, jak problemy zgłaszane przez pacjenta mogą zostać przepracowane w sytuacji grupowej. Jeśli pacjent czuje się na to gotowy, może też pogłębić swoje doświadczenie w indywidualnej pracy z prowadzącym na tle grupy.

• nieumiejętność wyrażania złości,
• trudności w  rozpoznaniu swoich potrzeb, uczuć,
• nielubienie siebie, odrzucanie, nienawiść do siebie,
• niezdrowa regulacja lęku i jej koszty,
• przypomnienie sobie, jak rodzice blokowali, dewaluowali, atakowali momenty, w których pacjenci próbowali wyrażać swoje uczucia,
• lęk przed bliskością, trudność w przyjmowaniu pozytywnych uczuć,
• budowanie miłości do siebie, żal za stracony czas, gdy się siebie porzucało.

Silna struktura grupy i panująca w niej atmosfera intensywnej pracy dają dobre warunki do osiągnięcia upragnionych zmian. Nie pozwalamy uczestnikom na rozproszenie uwagi ani trwanie w iluzji, że wyciągną korzyści z terapii, nie wkładając w nią żadnego wysiłku. Po jej zakończeniu pacjenci są zmobilizowani do obrony własnej autonomii, lepiej rozumieją swoje działania i wiedzą, w jakim kierunku ma zmierzać ich praca nad sobą.